เมื่อโลกหมุนมาเจอเธอ

ณ.มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในอังกฤษ
“พริ้น ยินดีด้วยนะ”เพื่อนสาวชาวอังกฤษทักทายเพื่อแสดงความยินดีแก่เพื่อนสาวที่จบ
“เลซี่thank you จ้ะ”ผู้เป็นเพื่อนเอ่ยทกันทาย
___RR—
“จะไม่ให้แม่ไปรับจริงๆนะลูก”ผู้เป็นแม่โทรเข้ามาเพื่อถามการกลับเมื่อเรียนจบของลูกสาว
[แน่สิค่ะแม่ แล้วเจอกันที่เมืองไทยนะค่ะ”]หลังจากที่แม่โทรหาฉันก็รีบตรงกลับที่หอพักเพื่อเก็บกระเป๋า
เวลา 21.00น.ของประเทศอังกฤษเป็นเวลาที่เรื่องราวทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
ฉันชื่อพริ้น พริมาริน เป็นนักศึกษาคณะบริหารธุรกิจที่ได้รับการจบการศึกษาในวันนี้และจะกลับไปเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยชื่อดัง
+;ขอให้ผู้โดยสารกรุณาคาดเข็มขัดอย่างแน่นหนาเพื่อความปลอดภัยด้วย……
{เสียงประกาศสร้างความตื่นตระหนกจนทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งและมืดลง}
“แม่ค่ะ แม่”ทางสีขาวที่ถูกทอดเป็นทาง บ่งบอกให้ฉันเดินเข้าไป
“พี่สาวค่ะ”เสียงเด็กผู้หญิงสวมชุดแต่งงานเดินเข้ามาดึงแขนฉัน
“มีอะไรให้พี่ช่วยหรอค่ะ”
“พี่ค่ะ. กลับไปนะค่ะ”หลังจากสิ้นเสียงเด็กผู้หญิงและรอยยิ้นนั้นก็ทำให้โลกของฉันวูบลงอีกครั้ง


“เซีย เซีย”เสียงผู้หญิงเรียกชื่อใครสักคนทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมาพบกับผนังสีขาวที่ไม่คุ้นเคย
“คุณค่ะ เซียฟื้นแล้วค่ะ”ผู้เป็นหญิงที่ฉันเรียกเขาว่าแม่ได้อย่างเต็มปากเพราะเขาคือแม่บุญธรรมที่เลี้ยงฉันมาแต่เด็กฉันโผเข้ากอดเขาด้วยความคิดถึง
“แม่ค่ะ พริ้นกลับมาแล้วค่ะ”ทุกคนต่างอึ้งกลับชื่อสรรพนามที่เรียกขึ้น
“ทะ ทำไมเรียกแทนตัวเองว่าอย่างงั้นล่ะลูก”แม่ถามจึ้นอย่างสงสัย
“กะ ก็ นี่พริ้นไงค่ะแม่จำหนูไม่ได้หรอค่ะ”หลังจากฉันพูดอย่างงั้นก็ทำให้ทุกคนตกใจรวมถึงพ่อที่สิ่งออกไปเพื่อเรียกหมอ


(แม่รีบเปิดข่าวดูเพื่อเป็นข้อมูล)
(เครื่องบินไฟล์ TG522ตกเมื่อ21.30 ไม่มีผู้ใดรอด)
“หนูคือพริ้นจริงๆหรอลูก”แม่กอดอย่างเต็มรัก